மூலிகையின் மலை.

ஓம் ஸ்ரீ ஈஸ்வர மஹா ஜோதியே சரணம்!

14•12•2016,
புதன்கிழமை,
குரு ஈஸ்வராலயம்,
பொள்ளாச்சி.

(167) மனிதனே புனிதன் —
மூலிகையின் மலை.
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
விபூதி மலையில் இருந்து இறங்கி வந்ததும், பிரம்மதீர்த்தத்தைக் கடந்து அர்ஜூனன் தபஸ் பாறையின் நிழலில் குருநாதர் ஸ்ரீ ஈஸ்வரர் அமர்ந்து கொண்டு, ஆகாயத்தைப் பார்த்து ஏதோ புரியாத பாக்ஷையில் யாருடனோ பேசுவது போல் பேசிக் கொண்டிருந்தார். அவரைப் பார்த்ததும் திரு.காளியப்பன் அவர்கள் சற்று தூரத்திலேயே நின்று விட்டார். சுவாமி அவர்கள் அருகில் சென்று வணங்கினார். அவர் காளிதேவியிடம் பேசிக்கொண்டு இருந்தார். பிறகு நாகராஜன் சுவாமியைப் பார்த்ததும், “வா..வா” என்று அழைத்தார். எழுந்து அர்ஜூனன் தவம் செய்த உயரமான பாறையைச் சுற்றி அழைத்துப் போனார்.

சற்று சரிவான பாதையில் இருவரும் மெல்லத் சென்றனர். மலைப் பாறைகள் எங்கும் பனிதாங்கி மூலிகைகள் இருந்தன. இன்னும் சரிந்த பாறையில் வளைவான இடம் கடந்ததும் மிகவும் பெரிய பாதாளம் போன்ற பள்ளம் இருந்தது. “அதனைக் கடந்து போகவேண்டும்” என்று கூறினார். அவ்வளவு பெரிய பள்ளத்தைக் கடந்து செல்வது எப்படியோ? என்று நமது சுவாமி யோசனை செய்தார். இப்போது சற்குருநாதர் சற்று உயரே சென்று புதர் போன்ற இடத்தைக் கடந்து போய் விட்டார். அவர் இப்போது தென்படாததால் நமது சுவாமி மெல்ல மெல்ல அப் பெரிய புதரினுள் நுழைந்து சென்றவர் சற்று நிதானித்தார்.

மலைப்பாறையானது, மனிதனின் ஒரு கால் அளவே வளர்ந்து நீண்டு, பள்ளத்தைக் கடந்து செல்லும் அளவுக்குப் பாதை இருந்தது. புதர் பாதையை மறைத்து இருந்தது. அதி ஜாக்கிரதையாக ஒரு ஆள் மட்டுமே கடந்து செல்லும் மிகவும் குறுகிய பாதை! சுவாமி அதனைக் கடந்து போனார். அங்கே ஓர் அழகிய குகை இருந்தது. சிறிய அளவில் குளம் ஒன்று சுவையான நீரூற்றால் நிறைந்திருந்தது. குகையின் மேற்புறம் வட்டமான பெரிய துவாரத்தின் வழியே ஆகாயம் பளிச்சென்று தெரிந்தது. நீள்சதுர வடிவில் பாறையில் அமைந்த படுக்கைகள் எல்லாம் இருக்க, சுவாமி நாகராஜ் அவற்றைப் பிரமிப்பாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

இவ்வளவு அழகும், நேர்த்தியும் இயற்கையின் படைப்பில் ஓர் உன்னத காவியம் போல் இருந்தது. வெளியில் எங்கும் மலைதாங்கி மூலிகைகள் நிறையக் காணப்பட்டன. கல்தாமரை, நத்தைச்சூரி இவைகளைக் காட்டிய சற்குருநாதர், “இந்த இடத்திற்கு மிருகங்கள் அதிகமாக வராது” என்றார். சிறிது தூரத்தில் விரிந்த நிலையில் கூரான முட்கள் நிறைந்த குருத்துப் போல் நீண்டிருக்கும் புதர்ப்பகுதியைக் காட்டினார். “அதனை யானைகள் மிதித்து விட்டால் அவைகள் கீழே விழுந்து கதறியழச் செய்து விடும். இதன் பெயர் யானை வணங்கி” என்றார். குகையினுள் பாறையில் சற்குருருஅமர்ந்து கொண்டார். கால் அடியில் அவர்தம் செல்லப் பிள்ளை சீடர் நாகராஜன் சுவாமி அமர்ந்து கொண்டார். தனது தோள் பையில் இருந்து சில மூலிகைகள் வேருடன் இருப்பதைத் தந்து, அவைகள் குரு ஜெபத்தில் உயிர் பெற்ற மூலிகைகள் எனத்தந்து பக்குவப்படுத்திப் பயன்படுத்தும் முறையைக் கூறினார். இன்னும் ஒரு மூலிகையைத் தனியே எடுத்துக் காட்டி,”இதுதான் திகைப்பூண்டு. இதனை மிதித்து விட்டால் வரும் வாசனையில் அறிவு மறதியை ஏற்படுத்தும். பிறர் கண்ணுக்குப் புலப்படாத மறைப்பு வித்தை செய்பவன், ஐம்பத்தோரு மூலிகைப் பொருட்களைக் சேர்த்துச் செய்யும் போது திகைப்பூண்டும் உபயோகப்படுத்துவான்”என்று கூறினார். மனிதவணங்கி, ராஜவணங்கி, நாகதேவி மூலிகை என்பனவற்றின் உபயோக முறைகள் பற்றியும் பேசினார். “நான் உன்னிடம் தரும் பொருட்களைப் பத்திரமாக வைத்திருந்தால், தேவைப்படும் போது ஹோமம் செய்து பஸ்பம் தயாரித்து வைத்துக்கொள்வாய். அது உபயோகப்படும் ” என்றார். “ஆகட்டும் புறப்படு. உன்னுடன் வந்திருப்பவன் என்ன சொன்னாலும் கேட்டுக்கொள். ஆனால் நடைமுறைப்படுத்த முயலாதே. நான் ஒரு பையில் சில மூலிகை வேர்களை வைத்து விட்டு வந்துள்ளேன். பாம்பாட்டி சுனை அருகே ஒரு மரத்தின் பட்டையை வட்டவடிவில் அகற்றி இருப்பேன். அதுதான் அடையாளம். அம்மரத்தின் பின்னால் இருக்கும். போகும் போது எடுத்துச் செல். நான் இங்கு ஓய்வாக இருந்து விட்டு வருகிறேன். மனோன்மணி பீடத்தில் சந்திக்கின்றேன். ஆசீர்வாதம் ” என்று சொல்லி விட்டுப் பாறைப்படுக்கையில் கால் மீது காலைப் போட்டபடியே படுத்துக் கொண்டார். வந்த பாதையில் திரும்பினார் நாகராஜன் சுவாமி. திரு.காளியப்பன் சுவாமியிடம், “வெயில் அதிகமானால் நடப்பது சிரமமாகும். சற்று காலை எட்டிப் போடுங்கள்” என்று கூறி ஓட்டமும் நடையுமாகச் செல்லத் துவங்கினார்.

(மனிதனே புனிதன் வரலாறு இன்னும் தொடர்ந்து வரும்)

நன்றி! வணக்கம்!

— ஸ்ரீ ஈஸ்வர குமாரரின் தொண்டன்!
மதுரை M.மேகநாதன்.