ஆத்ம சாந்தி வேண்டும்!

ஓம் ஸ்ரீ ஈஸ்வர மஹா ஜோதியே சரணம்!

10•09•2016,
சனிக்கிழமை,
குருஈஸ்வராலயம்,
பொள்ளாச்சி.

(63) மனிதனே புனிதன் —
ஆத்ம சாந்தி வேண்டும்!
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
அமானுஷ்யங்களின் செயல்களை நமது சுவாமி நாகராஜ் அவர்கள் தனது குருநாதரிடம் கேட்டு அறிந்து கொண்டிருந்தார்.
அந்தப் பாடங்கள் சற்று வித்தியாசமான உண்மையும் கூட! சுவாமி அவர்களை முதன் முதலாகப் பண்ணாரியில் ஆன்மிக விழாவின் போது சந்தித்து உரையாடும் வாய்ப்பு எனக்குக் கிடைத்தது. அவரைப் புரிந்து கொள்ள இயலாதவர்கள் கேலியும், கிண்டலும் செய்தனர். நான் அறிவேன். இன்று நமது சுவாமியைத்தேடி வந்து வழியறிந்து செல்பவர்கள் ஏராளம். சுவாமிக்கு இத்தொடரை வெளியிட விருப்ப எண்ணமில்லை. என்னைப் பற்றிய புகழைப் பாடுவதானால் வேண்டவே வேண்டாம்.ஒரு வரலாறு என்பது குற்றங் குறைகளையும் கூட எழுத்தாளன் தைரியமாகக் கூற வேண்டும். அந்த தைரியம் இருந்தால் எழுது. என்னைப் பற்றிய எந்த விமரிசனத்தையும் நான் கண்டு கொள்வதில்லை. எனவே உண்மையை மட்டுமே எழுத வேண்டும் என்று வாழ்த்தியவர்கள் நமது சுவாமி!

அன்றைய அத்தனை எதிர்ப்பாளர்களும் இன்றில்லை; தெய்வீக வாழ்வும் இல்லை! அவர்களின் எண்ணமே அவர்களின் எண்ணம் போல் வாழ்வானது. சுவாமி ஏதும் அறியாதவர் போலவே இருந்து, தன்னை வெளிக்காட்டிக் கொள்ள விரும்புவதும் இல்லை. காரணம் நாம் அறிந்து கொள்ளும் எல்லைக்கப்பால் இருப்பதால், நமது சிற்றறிவுக்கு எட்டவும் இல்லை! அவருக்கும் மேல் நமது சக்தியை வளர்த்துக் கொள்ளும் போது ஒருவேளை தெரிய வரலாம். இன்று குருஈஸ்வராலயக் குடும்பத்தில் குழந்தைகள் பெற்றோரை மதித்து, மரியாதை செய்கின்றார்கள். தன்னம்பிக்கையோடு வாழ்கின்றார்கள் என்றால் பெற்றோர் இறைவனுக்குத் தங்களது நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்ளட்டும். இறைவனை வாழ்த்தினால்தான் இறையருள் பெற்றவர்கள் வாழ்வார்கள்.

சுவாமியின் விவசாய பூமியில் அமானுஷ்யக் குரலைக் கேட்டு அங்கு சென்றாரல்லவா! அது ஒரு பெண்ணின் ஆவியாத்மா. ஏன் அழுது கொண்டிருக்கிறாய் என்று கேட்டாரல்லவா? அதற்குத் ‘தான் விஷம் அருந்தித் தற்கொலைக்கு முயற்சி செய்ததாகவும், இறந்து போய் விட்டதாகக் கருதித் தன்னைச் சிதையில் வைத்து எரித்து விட்டதாகவும், ஆற்றின் அக்கரையில் தனது பெற்றோர் வசிப்பதாகவும் கூறியது. தனக்கு உடம்பெல்லாம் எரிவதாகவும், இதில் இருந்து மீண்டு எனது ஆத்ம சாந்தி அடையும் வழியை என் பெற்றோர்களுக்குச் சொலலி உதவமுடியுமா? என்று கேட்டது.’

“மனிதப்பிறவி கிடைத்தற்கரிய பிறவி. எப்படியோ அதனை இழந்து விட்டாய். உனக்கு உண்ண உணவு தேவை. உனது பெற்றவர் களிடம் தகவல் சொல்லி உனக்கு உதவச் சொல்கிறேன். நீ நல்ல பெண்ணாக வாழ்ந்ததால் தான் சுவாமியிடம் கேட்க வந்தாய். உனக்கு விரைவில் விமோசனம் கிடைக்க இறைவனை வேண்டுகிறேன். கிராம தேவதையின் கோயிலில் அல்லது உனது வீட்டினர் படைக்கும் உணவையும் ஏற்றுக் கொண்டு விடு. விமோசனம் கிடைக்கும்” என்றதும் நன்றி கூறி வணங்கி மறைந்தது. காலையில் வந்த வயல் பருவகாரன் சுப்பிரமணியிடம் விவரம் கேட்க, மிகுந்த ஆச்சரியத்திற்கு உள்ளானார். “உங்களுக்கு எப்படி சுவாமி விபரம் தெரியும்? நேற்று மாலை நடந்த சம்பவம் அது!” என்றவரிடம், “இன்று தொடங்கி உணவு வைத்து வழிபட அதன் பெற்றோர்களுக்கும் தெரிவித்து விட்டு வா” என்று சுவாமி கூறி அனுப்பி வைத்தார்.

சுவாமியின் குருநாதர் ஆனைமலை வனத்தில் வசிக்கும் சித்தர்களைச் சந்தித்து விட்டுத் திரும்பும் போது தனது சீடர் நாகராஜன் சுவாமிக்கு தரிசனம் தந்தார். அன்று அமாவாசை தினம். “மீனாம்பாளிடம் சென்று குருநாதருடன் வெளியில் போகிறேன்.காலையில் திரும்ப வருகிறேன்” என்று சொல்லி விட்டு வரச் சொன்னார். சுவாமியம்மாவும் ஆகட்டும் என்றார்.
குருவும், சீடன் இருவரும் பொள்ளாச்சிப் பாதையில் பேசியபடி நடந்தனர். வழியில் சாலைப்புதூர் என்ற இடத்தில் விபத்தில் பலியானவரின் சடலம் துணியினால் போர்த்துப் படுக்க வைக்கப் பட்டிருந்தது. அதன் காலடியில் அதன் ஆவிஆத்மா கைகளை விரித்தபடி அழுது கொண்டும், ரோட்டின் ஒரத்தில் அமர்ந்து பெருங்குரல் எடுத்து அழுது அரற்றிக் கொண்டும் இருந்த, அதன் பெற்றோரைச் சுற்றி வந்தபடியே இருந்தது. ஈஸ்வர குருநாதரைப் பார்த்து விட்டுத் தூரமாக விலகி நின்று அழுதபடியே இருந்தது.

சற்குருநாதர் ஒரு முக்கிய பாடத்தைப் போதித்தார்.
“நாகராஜா மனிதனாக வாழ்ந்தவன் இறந்த பிறகு இப்படி அலைவதைக் கண்டாயல்லவா? துர்மரணம் மட்டுமல்ல, நிறைவேறாத எந்த ஏக்கங்களுடன் உயிர் பிரிந்தாலும், ஏக்கத்தை நிறைவேற்றும் வரையில் இதே நிலை நீடிக்கும். பிறகு ஆத்ம சாந்திக்குக் குடும்பத்தினர் உதவியும் மற்றும் (பிற அண்டங்களில் இருந்து வந்து) தெய்வ நிலை பெற்றவர்களும் உதவிகள் செய்வார்கள். எதிர்மறையான சிந்தனையில் வாழ்ந்து மரணத்தை அடைபவர்களுக்கும் இதே விதிப்படிதான் நடக்கிறது. இது இறையருளின் சித்தம் என்று நம்பிக்கை கொண்டு வாழ்பவர்களுக்கு எந்த நேரத்திலும் உதவிகள் கிடைத்துக் கொண்டிருக்கும்” என்றார்.

தனது குருநாதரிடம் நாகராஜன் சுவாமி கேட்டார், “பரம தயாளரே! இப்படி இறந்தவர்கள் இதில் இருந்து மீள வழி கேட்டால் உதவி செய்வது உபகாரமல்லவா?”
“என்றார்.
“கேட்கின்ற எண்ணம் வரவேணும். ஆனால் பழி வாங்கும் எண்ணமுள்ள ஆவிஆத்மாக்களிடம் இருந்து பாதுகாப்புத் தேவையல்லவா?” சற்குரு நாதர் கேள்வி கேட்டார். உடனே நமது சுவாமி, “எத்தகைய பாதுகாப்பு, யாருக்குத் தேவை?” என்று கேட்டதும் தலையைத் தொட்டு ஆசீரீவதித்தவர் இடி போன்ற பெருங்குரலில் சிரித்தார்.

“மகனே வேடிக்கைக்கு இது நேரமும் அல்ல!” என்றவர்,
“உனது இரக்க குணத்தைப் பாராட்டுகிறேன். நீ நாளை மறுநாள் தோப்பு மலைக்கு வரவேண்டும். பிறரின் தோஷங்களை நீக்கவும், அது நம்மிடம் வாராமல் இருக்கவும், தீமை சக்திகளை விலக்கிக் கொள்ளவும் உனக்குப் போதிக்கப் போகின்றேன்” என்றவர், ” உனது மனதில் ஏதோ சந்தேகம் தோன்றியுள்ளது. கேள், என்ன அது?” என்றார். மனதில் தைரியம் வரப் பெற்ற சுவாமி, “ஐயனே, தாங்கள் பழனியில் இடும்பன் மலை அடிவாரத்தில் ஜீவசமாதி ஆகியுள்ளதாகப் பேசிக் கொள்கிறார்கள். ஆனால் தாங்களோ என்னைச் சந்தித்து எதற்கோ தயார் செய்து வருகிறீர்கள் என்று எனது மனம் சொல்கிறது. உண்மையை அறியா மயக்கத்தில் மனம் தடுமாறி விடக் கூடாது என்பது அறிவுரை! விளக்கம் தந்தருளி எனக்குத் தெளிவைத் தாரீர், தாயாய் விளங்கும் சற்குருவே” என்று பணிவுடன் கோரிக்கை விடுத்தார்.

“மகனே நாகராஜா, தோப்பு மலைக்கு வருவாயல்லவா! அங்கு உனக்குத் தோஷ நிவிருத்தி செய்த பிறகு, பொறுமையுடன் நீ கேட்பதற்குத் தயார் என்றால், எனது விருத்தாந்தங்களைச் சொல்வதற்கு எனக்கு எவ்விதமான ஆட்சேபனையும் இல்லை” என்றவர்,
“சரி நீ வீட்டிற்குப் புறப்படு! நீ உனது மனைவியுடன் ஒன்றாக அமர்ந்து தியானம் செய்தால், அற்புதங்கள் வெளிப்படும். கால நேரத்தை அனுசரித்துச் செயல்படு. குடும்பத்தினர் உங்கள் இருவரின் தியானத்திற்கு எதிர்ப்பைக் காட்டுவார்கள். மனம் கலங்கக் கூடாது . சரி வருகிறேன்” என்று சொல்லிக் கொண்டார்.

(மனிதனே புனிதன் வரலாறு இன்னும் தொடர்ந்து வரும்)

நன்றி! வணக்கம்!

— ஸ்ரீ ஈஸ்வர குமாரரின் தொண்டன்!
மதுரை M. மேகநாதன்.