மர்மம் நிறைந்த மலை!

ஓம் ஸ்ரீ ஈஸ்வர மஹா ஜோதியே சரணம்!

09•08•2016,
செவ்வாய்க்கிழமை,
குருஈஸ்வராலயம்,
பொள்ளாச்சி.

(36) மனிதனே புனிதன் —
மர்மம் நிறைந்த மலை!
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
பொள்ளாச்சியில் இருந்து ஆழியாறு அணை, வால்பாறை செல்லும் பேருந்து வழித்தடத்தில் அங்கலக் குறிச்சி என்ற ஊரில் இறங்கி, அங்கிருந்து சென்றால் சுமார் மூன்று கி.மீ. தொலைவில் தோப்பு மலையின் அடிவாரம் வந்து விடும். மலைப்பாதை விநாயகரை வழிபட்டு மிகவும் கரடுமுரடான பாதையில் மலை ஏறிச் சென்று ஸ்ரீ நந்தகோபால் சுவாமி கோயிலை அடைந்தார் நாகராஜ் சுவாமி. துணைக்குக் கிராமத்தில் இருந்து ஆறுமுகம் என்பவர் உடன் வந்தார். கோயிலிலுக்கு முதல்நாள் வந்தவர்கள் இரவு தங்கி , சுவாமி அவர்கள் காலையில் மலை ஏறும் போது கீழே இறங்கி வந்து கொண்டிருந்தனர். சுவாமி கோயில் சென்று சேர்ந்த போது மாயன் அங்கே அமர்ந்து இருந்தார்.

வேண்டுதலுக்காக வந்தவர்கள் கிருஷ்ணர் ஓடையின் கரையில் மாமிச உணவு வகைகள் தயாரித்துக் கொண்டிருந்தனர். அந்த உணவின் வாசனையில் ஈர்க்கப்பட்டு மலைவாழ் மக்கள் கூட்டமாக அமர்ந்த வண்ணம் சமைப்பதையே பார்த்துக் கொண்டும், உணவு கேட்டு அழும் குழந்தைகளை சமாதானம் சொல்லியும் இருந்தனர். சாப்பிட்டு முடித்து மீதம் இருந்த உணவுக்குப் போராட்டம் நடந்தது. தள்ளுமுள்ளு பலமாகவே, உணவு கொடுத்துக் கொண்டிருந்த நல்ல பலசாலியான அந்த வாலிபரைக்
கீழே தள்ளிவிட்டு விட்டனர். மலைப்பாறையில் விழுந்தவர் மண்டை உடைந்து, பாறைப் சரிவில் உருண்டு போனார். மற்றொரு பாறையில் மோதிய வர் மயங்கிக் பேச்சு மூச்சற்றுக் கிடந்தார். அவரது உடுப்பு எங்கும் இரத்தமயம். நந்த கோபாலசாமி கோயிலின் தென்கிழக்கில் மரநிழலில் படுக்க வைத்து, அழுது கொண்டிருந்தனர். கரடுமுரடான மலைப்பாதையில் கொண்டு செல்வது எப்படி என்பதே பேச்சாக இருந்தது. இறந்து விட்டதாக எண்ணி அருகில் செல்ல பயந்து கொண்டும், கைகளைப் பிசைந்து கொண்டும், அங்குமிங்குமாக அழுதபடி ஓடிக் கொண்டிருந்தனர்.

மாயன் எழுந்து சுவாமியை உடனழைத்துக் கொண்டு அடிபட்டும் கிடந்தவரிடம் போனார்கள். மூச்சு இருக்கிறது என்று சுவாமி சொல்லவும் உடனே மாயன் அருகில் இருந்த புதருக்குள் சுவாமியைக் கூட்டிக் கொண்டுபோய் ஒரு மூலிகைச் செடியின் முன்பு நின்று தனது குலதெய்வம், குருநாதரை ஜெபித்து மூலிகை சாபநிவிர்த்தி ஜெபம் செய்தார். நமது சுவாமியும் சாபநிவிர்த்தி மந்திரம் சொல்லியதும் மாயன் பாராட்டிவிட்டு, மூலிகை இலையுடன் பாறையில் அமர்ந்து அதனை கசக்கிச் சாறு வரும் பக்குவத்திற்குக் கொண்டு வந்தனர். இருவரும் இரண்டு கை நிறைய அதனை எடுத்துப்போய் அடிபட்டவர் உடலில் பூசி, ரத்தக் காயத்தில் சாறு பிழிந்து தலையில் மூலிகை வைத்து, மாயன் துண்டினால் கட்டுப் போட்டனர். மற்றொரு மூலிகைச் சான்றை சிறிது வாயைத் திறந்து மாயன் உள்ளே செலுத்தினார்.
மாலைப் பொழுது வரை தூங்குவார்.பிறகு எழுந்து கொள்வார் என்று மாயன் அவர்களிடம் சொல்ல துக்கத்தில் அமர்ந்து விட்டனர்.

எல்லோரும் ஓய்வு எடுக்கும் போது அடிபட்ட பையன் எழுந்திருந்து பாத்திரத்தை எடுத்து வைக்க, மற்றும் வேலைகளைச் செய்ய ஆரம்பித்து விட்டார். மாயன் சுவாமியிடம் அவரைக் காட்டிக் குணமாகி விட்டது சுவாமி என்றார். அதைக் கண்ட அவர்கள் ஆட்கள் எல்லோருக்கும் அடிபட்ட நபரிடம் ஓடி நலம் விசாரித்தனர். அப்போது தான் தனது உடுப்பு ரத்தம் பட்டு இருப்பது கண்டு தலையைத் தடவிக் கொண்டு.,”எந்த வலியும் இல்லை! ” என்றார். தலைக் கட்டை அவிழ்த்துப் பார்த்தனர். காயமும் மறைந்து விட்டிருந்தது. என்ன அதிசயம் என்று பேசிக் கொண்டிருந்தனர். மாயனிடம் ஓடி வந்தனர். அந்த முலிகை எங்கே இருக்கிறது? என்று கேட்டு நச்சரித்தனர். ஏதாவது அபூர்வ மூலிகை கிடைத்தால் நிறைய சம்பாதித்து விடலாம் என்று வாராவாரம் சனிக்கிழமை அன்று மலைக்கு வரும் நாட்டு வைத்தியர் பரபரப்பாக மாயனின் தோளைப் பிடித்து ஆட்டி உலுக்கி எடுத்து விட்டார் போங்கள்!

மாயனும்,”கைக்குக் கிடைத்த இலைதழைகளைக் கசக்கிப் பிழிந்து போட்டேன். எனக்கு வைத்தியம் தெரியாது. எல்லாம் நந்த கோபாலசாமி மகிமை” என்று கோயிலைக் காட்டவும் கூட்டத்தினர் “கோவிந்தா கோவிந்தா ” என்றும், சிலர் “அரகரோ அரகரோ” என்றும் கோஷங்களைக் கூறியபடியே அடிபட்ட நபரை இழுத்துப் போயினர். ஒருவர் கூட மாயனுக்குத் தங்கள் நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்ள வில்லை. வைத்தியருக்கோ கோபம்!
மாயனைப் பார்த்து, “நீ யார்? எந்த ஊர்? எங்கே வந்தாய்? இதற்கு முன் உன்னை இங்கே பார்த்ததில்லையே! ஏதாவது வசியம்கிசியம் தெரியுமா? அவன் எப்படி குணமானான்?” என்று ஒரே கேள்விக் கணைகள்! அதற்கு மாயன்,”இப்படி ஏக வசனத்தில் மரியாதை இல்லாமல் பேசுபவர்களை, வாய் பேசாமல் செய்து விடும், ‘மங்கினிகிங்கினி’ வித்தை தெரியும். அதைக் கற்றுக் கொள்ள ஒரு வருஷம் நீங்கள் ஊமையாக இருந்து மருந்து அரைத்துத் தரவேண்டும்! சம்மதமா?” என்று கேட்டார்.

வைத்தியரும், “எனக்குக் கொஞ்சம் வேலை இருக்கிறதப்பா! இருங்கள் நான் வருகிறேன்” என்று குறிவிட்டு ஓட்டமும் நடையுமாகப் போனார். சுவாமியுடன் துணைக்கு வந்த ஆறுமுகம் என்பவர், மண்டையுடைந்த பையனின் ரத்தத்தைப் பார்த்து பயந்து, எதற்கு வம்பு? என்றெண்ணி மலையை விட்டு இறங்கிப் போயே விட்டார்.அங்கு அவர் தென்படாததால் கோயிலுக்கு சுவாமி மாயனுடன்சென்றார். வயோதிக பூஜாரி கோயிலில் பொங்கல் சாப்பிடக் கொடுக்க மாயனுக்குத் தந்து சாப்பிடச் சொன்னார்.இருவரும் சாப்பிட்டனர். பிறகு மாயன், “எங்கள் குலத்தின் ஆதி குரு வனவேடன் வான்மீகி முனிவன். வனவேடர்களாகிய எங்களுக்கு அநேக ரகசியங்களை நார்த்தான் (நாரதர்) முனிவனிடம் இருந்து வாங்கிக் கொடுத்தார். அதனை இன்று இரவு சொல்கிறேன்” என்றார்.

(மனிதனே புனிதன் வரலாறு இன்னும் தொடர்ந்து வரும்)

நன்றி! வணக்கம்!

— ஸ்ரீ ஈஸ்வர குமாரரின் தொண்டன்!
மதுரை M.மேகநாதன்.